- ALOE
- ALOEnomen duabus diversissimi generis plantis commune; alteri arbori aromaticae, ad thymiamata vulgo usurpatae: alteri, herbae, ex qua suceus catharticus amarissimus cliciebatur, qui etiam ἀλόης nomine censebatur. Isidor. c. de Arboribus arom. Aloa in India atquc Arabia gignitur, arbor odoris sunvissimi ac summi. Denique lignum ipsius vice thymiamatum adoletur altaribus. At c.scq. de Herbis, Aloe, herba amarissimi succi. Prioris mentio fit, apud Septuaginta in Cantic. c. 4. v. 14. item Psalmo 45. v. 9. et Proverb. c. 7. v. 17. ubi semper σμύρνα καὶ ἀλόη, myrrha et aloe, iunguntur. In aliis, καὶ Α᾿λὼθ, quod est contractum ex Ahaloth, voce Hebraicâ unde Aloe et Agallochum, quod idem, nomen accepit. Taprobanes incolae, h. e. Zeilan, vocant Aquilam, apud alios reperimus Alxilam. Vulgus Arborem Paradisi appellâsse videtur, ab excellenti odote. Sic ἀλόης, pro ligno aromatico frequens mentio, apud recentiores Graeciae Medicos, praecipuc in unguentorum ac thymiamatum compositionibus, vide Aetium l. 16. in compositione museati, Regii thymiamatis, unguenti liquidi ὑγρομόρου etc. Ευλαλόη etiam Graecis haec arbor; quod genus odorati ligni Arabibus Haud simpliciter, h. e. lignum, dicitur. Eô vinum quosdam colorare solitos fuisse, Plut. tradit Symp. l. 6. c. 7. ουκουν̑ καὶ τὸν οἶνον οἱ μεν ἀλόαις χρωτίζοντες, ἢ κιναμώμοις κλ. Nisi potius hoc de sandalo, vel alio quodam ligno, ad tingendum apto, quod ἀλόης nomine comprehenderit Plut. intelligas. Nonnus ubi de ενταφιασμῷ Domini Nostri Ioh. c. 19. v. 39. Aloen eandem, (quamquam minus recte) calamum aromaticum interpretatus est,Ι᾿νδώης ἀλόης δονακοτρερὲς ἔρνος ἀρουης.Qua in re fortasse et vocabulum, quô optimam hodie Aloen vocant Indi, suffragari illi videtur: Calambac enim dicunt; quibusdam et Calambus scribitur. Et forte iam Nonni aetate haec appellatio obtinuit: Indicae namque ommes species, cum lingua sua, ad nos pervenerunt et parum ab antiquo demutârunt. Porro non alia Aloe, quam haec aromatica, condiendis cadaveribu???, ab Aegyptiis adhibita. Etiam Iudaei, qui non condiebant quidem, sed tamen plurimis cum unguentis ac aromatibus defunctos suos sepeliebant, eâdem usi sunt. Sic ad ungendum et pollingendum CHRISTI corpus, Nicodemus apud Ioannem dicitur attulisse μίγμα σμύρνης καὶ ἀλόης ὡσεὶ λίτρας ἐκατὸν, v. 39. c. 19. mixturam myrrhae et aloes, librarum centum pondere: quae amob ἀρώματα dicuntur v. seq. Et mulieres apud Marcum c. 16. v. 1. et Lucam c. 23. v. ult. dicuntur emisse ac praeparâsse, ἀρώματα καὶ μύρα, inter quae Aloe quoque fuit. Sed et ad suavitatem ori conciliandam, agllochi seu aloes lignum Vereres mandere et decoctô eiusdem os colluere solitos, tradit Dioscorides: Unde inter ἐμβάμμωτα recenset Aloen Hierophilis Philos. l. πῶς ὀ ρείλει διαιτᾶςθαι ἄνθρωπος εν ἑκάςτῳ μηυὶ, qui idem Aloen cum myrrha unguentum, quô a balneo ungebantur, composuisle scribir etc. Altera vero Aloe, vulgaris nempe, Medicamentaria seu Catharrica, in Medicina magni usus fuit. Unde Gegtaphus Arabs Part. 7. Climalis 1. plurimas eius et praestantissimas virtutes praedicans, non esse perfecta mcdicamina absque illa, addit. Vide de uttaquepluribus disserentem Salmas. ad Solin. p. 1153. et seqq. uti de Aloes vi ad praequtia circumcisa reglutinanda, infra voce Recutiti. Optimam aloen ex Indiae insula Socotora adferri, dicemus infra in hac voce, Adde, quae dicemus voce Xylaloe.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.